Kategorie
Bez kategorii

Wardruna – Runaljod – Gap Var Ginnunga (2009)

Nie samym metalem człowiek żyje, dlatego dziś zamierzam  odnowić sobie debiutancki album grupy Wardruna. Dla tych, którzy nie wiedzą, jest to zespół wykonujący muzykę folkową, założony przez Einara „Kvitrafna” Selvika, byłego perkusistę blackmetalowej grupy Gorgoroth. Członkiem Wardruny  był przez dwanaście lat również były wokalista Gorgoroth, Kristian „Gaahl” Eikvind Espeda. Albumu Runaljod -Gap Var Gunnunga po raz pierwszy miałem okazję przesłuchać rok po premierze. Wydany bowiem został 19 stycznia 2009 roku przez Indie Recordings. Jak brzmi w 2020 roku, po jedenastu latach przerwy? Jest tylko jeden sposób, aby się przekonać.

Już samo intro, Ár Var Alda, pokazuje, z czym będziemy mieć do czynienia.  Deszcz, burza. Głos Einara jako swoiste „wezwanie”. Bębny oraz inne nordyckie instrumenty. Słuchacz zostaje rozbudzony i zaciekawiony.

Hagal to już pełnometrażowa kompozycja. Tu Einar naprawdę postawił na klimat, choć burza i deszcz nadal w pełni. Rytm wygrywany na pomocniczych instrumentach perkusyjnych, że tak to ujmę, niezmiennie wprowadza mnie w stan transu. W minimalistycznym tekście pojawia się motyw śmierci, który  oddają  także instrumenty. Do tego sposób, w jaki ten tekst jest wypowiadany, jest iście szamański. Jeszcze ta  tajemnicza końcówka na flecie czy fletopodobnym instrumencie – mistrzostwo. A deszcz pada dalej.


W Bjarkan po raz pierwszy  pojawia się Lindy-Fay Hella. Zawsze to jakieś urozmaicenie, pomyślałem, gdy słuchałem tego utworu po raz pierwszy. Teraz wiem, że była tam potrzebna. Bardziej gardłowy wokal dodaje kolejny pierwiastek mistyki. Drumla doskonale uzupełnia znowu tak istotne podtrzymanie
rytmu, będąc słusznie na pierwszym planie. W połowie, kiedy Einar i Gaahl wypowiadają kolejne „zaklęcie”, urok zostaje rzucony. Wokalne ekspresje Lindy dodają mu mocy. 

Løyndomsriss to z kolei powrót mroku.  Świadczy o tym, chociażby szczęk łańcuchów, jak również technika wokalna Einara. Motyw niedającego się określić zła pojawia się, przynajmniej jak dla mnie, w słowie Thurs, które jest wieloznaczne, ale to jedno znaczenie szczególnie pasuje mi do muzyki. Heimta Thurs, który wydaje się kontynuacją tamtego utworu, rozwiewa moje wątpliwości.  Thurs jest natomiast takim outro, gdzie owo „zło” chyba walczy lub opętuje kogoś. Nie wiem do dziś tak naprawdę.



Stan transu dalej  trwa u mnie w najlepsze.

W Jara , wreszcie pojawia się tchnienie innej pory roku niż zima czy jesień.  Cóż, lepiej późno niż wcale. Już wiem, czemu we wcześniejszych lirykach była wymieniana liczba trzy.  Chodzi o Norny, boginie przeznaczenia. Nim bowiem jest poświęcona Jara, jako pieśń pochwalna, przynajmniej ja ją tak odbieram.  Tu też po raz pierwszy słychać  hardingfele ożywione przez Hallvarda Kleivelanda. Dla ciekawskich: hardingfele, czyli skrzypce z Hardanger, to instrument z rodziny smyczkowych, popularny oczywiście w Norwegii.


Kauna to odniesienie do kolejnej z run. Choć wstęp, przynajmniej dla mnie, brzmi po samym wokalu jak pieśń szamańska. Czy to źle? Nie. Wręcz przeciwnie. 

Od Algir – Stien Klarnar oraz Algir – Tognatale powracamy do hipnotycznych praktyk, nordyckiej magii i następnych run. Odczuć to można najsilniej w Algir – Stien Klarnar. Tam intensywnie pracuje całe trio wokalne (Einar, Lindy i Gaahl). Potem ten wzniosły: „Algir!”. Tego mi brakowało. Następnie cisza, a po niej druga, a zarazem ostatnia część rytuału, czyli Algir – Tognatale. Zwieńczeniem całości jest Dagr. Pomimo pozornie spokojnego początku, czyli dźwięków rogu i śpiewu ptaków, Einar nie zapomniał o niczym, także o deklamacji. Sam koniec jest równie klimatyczny jak cała płyta. To doskonałe zakończenie tego arcydzieła.


Płyta Runaljod – Gap Var Ginnunga, kiedyś wywołała swoim powstaniem istną nordycką rewolucję. Nikt się bowiem Wardruny nie spodziewał – nawet w formie projektu, który na początku stanowiła. Einar „Kvitrafn” Selvik na przestrzeni sześciu lat wykonał iście tytaniczną pracę, nagrywając wszystko prawie samodzielnie.

Mimo próby czasu album brzmi tak samo rewelacyjnie jak ponad jedenaście lat temu. Ta płyta stała się niedoścignionym jak na razie wzorem do naśladowania, jeśli chodzi o rytualny nordycki folk. Do tego rozpoczęła trwającą do tej pory modę na ten gatunek. Jestem ciekaw, co Wardruna pokaże po latach nieobecności, gdyż 22 stycznia 2021 roku ukaże się ich kolejny album, Kvitravn. Jako fan czekam z niecierpliwością. Natomiast Runaljod – Gap Var Ginnunga nadal jestem zachwycony. Wciąż pozostaję pod wpływem nordyckiego uroku, jaki ten album na mnie rzucił.

Korekta: Ewa „Iva” Zwolińska

10/10

Kategorie
Bez kategorii

Vader – Solitude in Madness (2020)

Dziś znowu Polska. Całkiem niedawno, bo 1 maja tego roku, jeden z kultowych przedstawicieli polskiej sceny metalowej wydał swój dwunasty studyjny album – Solitude in Madness. Mam tu oczywiście na myśli olsztyński zespół Vader. U mnie z tym zespołem bywało różnie. Dziś, za sprawą namowy Sebastiana i obietnicy złożonej Pawłowi, zamierzam uważnie przesłuchać najnowszy krążek grupy Piotra Wiwczarka.

Otwierający Shock and Awe jakoś mną nie wstrząsnął. Mocne wejście, typowy wokal Petera. Jedyne, co przykuło moją uwagę, to wyraźne gitary w pewnym momencie, zakrawające na solo. Perkusja „strzela” tu jak dobrze naoliwione działo. Końcowy śmiech Petera jest jedyną przerwą. Oprócz tych gitar nie byłem jakoś szczególnie zaskoczony. 

Singiel Into Oblivion swoimi przejściami i riffami w tle przypomniał mi trochę pewne rozwiązania z jakiegoś utworu z Tibi et Igni, tylko nie mogę sobie przypomnieć, z którego. Na sam koniec scream Spidera, wraz z głosem Petera, dalej dobrze współgra.


Despair ma bardziej gitarowy wstęp. Więcej przejść, wreszcie pojawia się wyraźne solo gitarowe. Jest trochę lepiej. 

Incineration Of The Gods to dalej dynamika, ale też więcej blastów. Jednak przy lekkiej zmianie tempa pojawiają się bardzo dobre thrashowe riffy, no i solówka gitarowa niczego sobie. Dobry kierunek zmian. Perkusja dalej strzela. Choć breakdown jest tu wyraźniejszy, co mnie jeszcze bardziej cieszy.

Sanctification Denied też jest dobry, ponieważ tu dłużej można posłuchać gitarowego kunsztu Petera i Spidera. Mam   na myśli wyszukane riffy oraz solo. Perkusja też odrobinę zwolniła, co mnie jako słuchaczowi pozwoliło trochę odpocząć (jeśli można to tak ująć). 

And Satans Wept to powrót intensywności. Nie znalazłem tu niczego, czego nie poznałem wcześniej, oprócz kolejnych dwóch solówek gitarowych. Co nie zmienia faktu, że jest to jeden z niewielu przebojowych utworów na tej płycie.

Już zdążyłem spisać ten album na straty, kiedy zrozumiałem, że jednak się pomyliłem. Szansą na ratunek okazał się kawałek Emptiness. Rozpoczęcie od wpadającej w ucho solówki, jednej z najlepszych na płycie. Potem ten riff, jak i dynamika, bardzo podobna do When the Sun Drowns in Dark z Necropolis z 2009 czy też nawet do riffu z kultowej Wyroczni zespołu KAT. Strzał w dziesiątkę! Pomimo niecałych trzech minut długości Emptiness to istna petarda. Bardzo heavymetalowa nawet (przynajmniej dla mnie). Mimo iż Peter w dużej mierze skopiował samego siebie, jestem w stanie mu to wybaczyć, bo i tak dodał coś nowego.

Final Declaration znowu niczym nie zachwyca, choć breakdowny są tu w moim guście. Wszystko jest na miejscu, ,,działo” z grubej berty zmieniło się w samobieżne, na całe szczęście. 

Następny w kolejce jest cover Acid Drinkers, czyli Dancing In The Slaughterhouse, z płyty Infernal Connection z 1995 roku. Utwór dostał tylko większą dawkę dynamiki oraz wokal Petera i Spidera. Jakby jednak nie było, Vader dał oryginalnej wersji ,, drugie życie ”. Tu śmiech jest lepszy niż w pierwszej kompozycji z tej płyty, bardziej szalony.

Stigma Of Divinity to nic nowego, choć dostarcza ogromną dawkę energii. 

I wreszcie Bones – drugi singiel, a zarazem utwór zamykający ten krążek. Tu także breakdowny są dobre, choć nie rewelacyjne. Słychać thrashowe riffy, wokale Spidera i Petera znowu się przeplatają, ale solówki nie zwaliły mnie z nóg. Przebojowość tego singla jest dla mnie lekko naciągana. Byli lepsi kandydaci. Mimo wszystko jest to bardzo dobry finał.


Jak na album trwający niecałe pół godziny, Solitude In Madness ma różne odcienie intensywności. Choć dwie pierwsze kompozycje są bardzo deathowe, a zwłaszcza perkusja. Później, jak wspominałem, jest lepiej. Bardziej melodyjnie, powiedziałbym. Moi ulubieńcy to Despair, Incineration Of The Gods, Sanctification Denied, a przede wszystkim Emptiness. Przy nim headbanging murowany! Sama płyta jest lepsza od poprzedniej, to na pewno. Biorąc też pod uwagę, od kiedy sam zespół jest aktywy i w jaką stronę idzie tzw. stara gwardia, Vader udowadnia, że trzydzieści lat po debiucie wciąż można zrobić dobry, momentami lekko skomplikowany album. Zagorzali fani tej grupy, czyli Sebastian i Paweł, zapewne są Solitude In Madness zachwyceni. Ja natomiast jestem po prostu zadowolony. Krążek w stylu ,, krótko, zwięźle i na temat z domieszką  nostalgii ”.

Korekta: Ewa „Iva” Zwolińska

9/10

Kategorie
Bez kategorii

Dimmu Borgir – In Sorte Diaboli (2007)

Jak Norwegia, to w końcu musiała się pojawić grupa Dimmu Borgir. Ten zespół również towarzyszył mi niemal od początku mojej przygody z metalem. Nie zamierzam się tego wypierać. Szukając jednak w ich dorobku odpowiedniej płyty do omówienia, nie miałem łatwego wyboru. W końcu zdecydowałem się na album In Sorte Diaboli, wydany 24 kwietnia 2007 roku przez Nuclear Blast. Żeby też było jasne, będzie to wersja podstawowa, bez bonusów. Czy po trzynastu latach płyta ta dalej potrafi przyciągnąć moją uwagę na dłuższy czas? Co jest w niej lepszego od poprzednich? Czy to możliwie, że po jej wydaniu dla niektórych ta grupa się skończyła? Wielokrotnie słuchając tego albumu, chętnie odpowiem.

The Serpentine Offering dostarcza mi tego, czego na płycie Death Cult Armageddon z 2003 roku trochę mi brakowało: bardziej nastrojowych lub też skomponowanych pod emocje, rozbudowanych partii symfonicznych. Drugą kwestią są tu genialne partie perkusyjne, intensywność, w której echa podwójnej stopy słychać bardzo wyraźnie. Trzecia sprawa – czysty śpiew Vortexa to jest magia! Jego synchronizacja z Shagrathem też jest genialna! Czwarta rzecz, tekst. Metaforyczne ukazanie, że lekarstwem na całe zło może być samosąd dokonany na tych, którzy ciemiężyli człowieka od samego początku istnienia chrześcijaństwa (księża). Tak go przynajmniej rozumiem, choć dodać można tu też niebezpieczny aspekt fanatyzmu, jeśli chodzi o reprezentantów obu stron, dobra i zła. Tak czy inaczej, pomimo dwuznacznego przekazu jest to bardzo dojrzały tekst. Zresztą to też ukazuje, jaka będzie tematyka całej płyty. Krótko mówiąc, The Serpentine Offering nadal spełnia wszelkie wymagania, jeśli chodzi o dobry singiel, przez co był i jest jednym z moich ulubionych utworów z tej płyty.

The Chosen Legacy zaczyna się jeszcze mocniej. Tu wokalnie rządzi Shagrath. Bardzo dobre są też przejścia podkreślone nie tylko poprzez perkusję, ale też partie symfoniczne. Choć ta zbytnia głośność
perkusji ma dwie strony. Deklamacja też odbywa się w odpowiednim momencie. Utwór sam w sobie jest bardzo przebojowy, pomimo iż nie jest singlem. Zatem: ,, In sorte diaboli/ In sorte diaboli/ In sorte diaboli/ In sorte diaboli! ”.

Na The Conspiracy Unfolds słychać wreszcie trochę inne riffy niż w poprzednich kawałkach. Końcowa deklamacja też robi wrażenie. Co nie zmienia faktu, że jest to jedynie dobry utwór, choć warto podkreślić, że dopiero po dziesiątym przesłuchaniu (przynajmniej jeśli o mnie chodzi) staje się męczący.

Pora na The Sacrilegious Scorn, drugi oficjalny singiel. Kolejny raz możemy usłyszeć Vortexa, a tego nigdy dla moich uszu nie jest za wiele. Serio. Do tego moment, kiedy Mustis gra partie fortepianu, będące koniecznym oddechem od intensywności, to swego rodzaju rytuał, tym bardziej że ma miejsce akurat tuż po tekście: ,,It all seems like an eternity/ This battle between us two./ Good and evil, me and you!/ Time has come to step up and/ take back what You take from Me/”. Idealne zbudowanie napięcia i epickości zarazem. Później znów deklamacja, też z tekstem dającym do myślenia. Kolejny idealny singiel, a także kompozycja warta wielokrotnego powrotu. Instrumentalny The Fallen Arises daje odetchnąć, ale jak na przerywnik nie jest zły. Bo jest małą zapowiedzią tego, co nadchodzi.

Mam na myśli The Sinister Awakening. W tej szóstej kompozycji dwie gitary wreszcie dają czadu. Tak kiedyś, jak i dziś. Poważnie! Do tego jeszcze jak dla mnie inne riffy. Odpowiednie przejścia symfoniczno – perkusyjne wraz z wokalem Shagratha są tu genialne. Potem jeszcze ten pędzący riff. Uruchamia się headbanging i śpiewanie: ,,Antichristus Spiritualis/ Antichristus Spiritualis/ Antichristus Spiritualis/ Antichristus Spiritualis/ Antichristus Spiritualis! ’’. No i ta finałowa partia symfoniczna… Popisy Mustisa jednym słowem! Kolejny przebojowy utwór, pomimo iż nie jest singlem.

The Fundamental Alienation ma natomiast symfoniczny, a przez to intrygujący wstęp. Znowu skutecznie zbudowane napięcie. Niestety, potem to wszystko pomału się rozłazi, bo brak dobranych do perkusji gitar trochę rozczarowuje. Potem jest lepiej, nie przeczę, ale odrobinę za późno, choć może lepiej późno niż wcale? No dobra, lepiej, bo od drugiej minuty mam to, co chciałem. Intensywność z wieloma blastami, do tego z dobrymi riffami i deklamacją w tle. Growlujący Shagrath brzmi dziwnie, jednak tu znowu wkracza chwytliwość całości: „They say I am the cancer/ On the back of the Inquisition / I may well be the cancer /In the heart of the Inquisition ’’. Zatem następny tytuł do playlisty. Zresztą w moim przypadku nigdy z niej nie zszedł.

Przedostatni The Invaluable Darkness poza tym, że jest ostatnią okazją, aby usłyszeć genialnego Vortexa, dostarcza również (oprócz dalej utrzymującej się epickości) kolejną porcję nowych riffów, co cieszy moje ucho. Choć deklamacja Shagratha jest przewidywalna, wciąż robi wrażenie. No i ta chwytliwość, i znowu ta śpiewana bez końca przeze mnie część: ,,I will win this war /But never the peace /I am my own free spirit /Hence I will not rest!”. Oczywistości chyba pisać nie muszę.

Ostatni The Foreshadowing Furnace ma symfoniczno-gitarowy wstęp. Tu też jest bardzo przewidywalnie, bo najpierw perkusyjna nawałnica, później lekkie uspokojenie, a potem znowu pędzący riff. Co jednak broni tę strukturę, to fakt, iż przynajmniej partie gitarowe postarano się jakoś urozmaicić. Tak czy inaczej, nie można tej kompozycji odmówić epickości i potencjału do wpadania w ucho. No i znowu nucenie bez końca: ,,Sparks fly and fire licks my wings/ Tied to this wood–I was born for burning/ I rebelled against the flock/ Declined to submit to slavery/ As a token from my legions of the chosen few/ I reveal the secrets to the world’s most famous forgery! ”. Tak więc pomimo pewnych niedociągnięć oraz przewidywalności, The Foreshadowing Furnace i tak zostaje w głowie na długo.

Sam tytuł płyty, In sorte diaboli, nie jest moim zdaniem przypadkowy. Teksty oscylują wokół Szatana nie tylko jako oponenta Boga, ale też ducha prawdziwej wolności oraz buntu. Dlatego uważam tę płytę za
koncepcyjną. Koncepcyjną i bardzo udaną: każdy utwór, poza oczywiście przerywnikiem The Fallen Arises, można zaliczyć do tych, które pozostają ze słuchaczem na długi czas, w mniejszym lub większym stopniu. Przynajmniej ze mną tak było i pozostało. Choć jeśli albumu nie słuchamy więcej niż dziesięć razy, to wszystkie kawałki brzmią równie dobrze. Kolejnym powodem, dla którego to właśnie ta płyta jest najlepsza, jest udział Hellhammera jako perkusisty. Koncerty bez niego to jednak nie to samo, choć przyznam, że Dariusz ,,Darey” Brzozowski dobrze gra na żywo partie Norwega. Podsumowując, mimo upływu lat wszystkie elementy albumu – zarówno pod kątem muzycznym, jak i lirycznym – świetnie ze sobą współgrają. Do tego ta okładka! Joachim Luetke dał radę, cała reszta zespołu również. Po trzynastu latach ten album nadal jest z*******y!

Korekta: Ewa „Iva” Zwolińska

10/10

Kategorie
Bez kategorii

Guerra Total – War Is The Pursuit Of Death – A Hymnal For The Misanthrope (2020)

Ostatnio dotarłem do mało znanej grupy Guerra Total. Pochodzącej ze stolicy Kolumbii, Bogoty. Ostatnio nakładem rosyjskiej wytwórni Satanath Records, w nakładzie 500 sztuk, 17 kwietnia 2020 roku wydali swój najnowszy album, zatytułowany War Is The Pursuit Of Death – A Hymnal For The Misanthrope. Co już po samym tytule może sugerować, jaka tematyka będzie poruszona w dziewięciu utworach z tej płyty. Pomimo iż jest to dziewiąty, w ich dorobku album, ja będę ich słuchał po raz pierwszy. Czy owy pierwszy raz okaże się ostatnim? Z racji wielu niewiadomych, tym prędzej zakładam słuchawki, aby się przekonać.

Spokoju to tu nie znajdę, oj nie. Poza mikroskopijnym, ale jednak gitarowym intro, w Ancient Hymns To The Goddess of War (Inanna). Potem partie perkusyjne, przypominają jak, powinien brzmieć death metal. Natomiast wokal brzmi bardzo blackowo, słychać, że, wokalista lubi norweski black metal, ale to tylko moje wrażenie. Zmiany tempa, znowu podkreśla bas, a solówka gitarowa pojawia się znikąd, doceniam aspekt techniczny, lecz przez dominującą perkusję, ja przynajmniej ledwo ją słyszę. Na Battle Of Ypres (Song For My Funeral), riffy są bardziej thrashowe, przez co sam utwór, jest odrobinę dynamiczniejszy. Lecz znowu partie perkusyjne, są ponad partiami gitarowymi, w pełni nie współgrają ze sobą, choć tutaj solówkę słychać od początku do końca. Co ciekawe, mi ona przypomina bardziej heavy metalową stylistykę. Końcowa druga solówka, jest bardziej thrashowa, a nie blackowa.

Black Horror Kommando II (Sinfonía Del Odio) to jest black metal! Jakbym słyszał norweski black, nie mówię tu o inspiracji, lecz bardziej o odtworzeniu, albo granicy, bardzo cienkiej. Odpowiednie przejścia, a perkusista słychać, że lubi Frosta i Hellhammera. Do tego wokalista też lepiej śpiewa po hiszpańsku, niż po angielsku. Do tego jeszcze wokal wspierający. Jak na razie najlepszy utwór na płycie.

Ethnocide (World Cenotaph) to dobry rytm nadany od samego początku. Choć z riffami mogłoby być lepiej. Lekką monotonią zaczyna ,,pachnieć”. Przykuwający uwagę okazuje się scream wokalu wspierającego. Perkusista też słychać, iż, jest w dobrej formie. Natomiast główny wokal, trochę stracił na jakości. Szczerze, wpada i wypada. Niczego nowego nie odkrywa. Natomiast Himnos Rituales De Guerra Y Total Devastación, to znowu powrót szybkości a co za tym idzie dynamiki. Wokal się poprawia. Słychać, że, Venom lub „nowszy” Midnight, chłopakom z Bogoty, obcy nie jest. Zaserwowali mi właśnie dobrą porcję black speed metalu. Na Holomodor (La Muerte Roja) wraca to co, ,, poznałem” z pierwszych dwóch utworów, no pomijając hiszpański język w wykonaniu wokalisty. Szału brak. Słuszny okazuje się krzyk wokalisty, bo dla mnie jest to krzyk rozczarowania. Tak samo Tapias De Pilatos, jedyne co mnie powstrzymało od wyłączenia go, to fakt, iż perkusja jest moją słabością. Tylko tyle.

Przedostatni Uranium – 235 (Trinity), również nie odkrywczy, jedynie jest w pewnych momentach dynamiczniejszy. Ostatni Whisky Bitch, jak na moje ucho jest grany szybciej. Znowu wraca opcja black speed metalu. Co jest paradoksalne, jest to drugi utwór, jaki można określić mianem przebojowego. Wokal po angielsku nawet nie przeszkadza. Zamknięcie płyty zostało zrobione z przytupem. To fakt.

Mimo to szczerze oczekiwałem czegoś więcej, po zespole reprezentującym kolumbijskie podziemie. Oprócz inspiracji, których moim zdaniem, zespół nie potrafił przerobić na miano nowych klasyków. Moje uszy otrzymały bardzo mocno niespójny album, z którego od biedy można wyłowić dwa utwory Black Horror Kommando II (Sinfonía Del Odio) oraz Himnos Rituales De Guerra Y Total Devastación. Ja rozumiem, że nie zawsze wszystko wychodzi. Jednak w przypadku Guerra Total, nie umiem być strasznie wyrozumiały. Bo War Is The Pursuit Of Death – A Hymnal For The Misanthrope, jest ich dziewiątym albumem. Inna sprawa, jakby to był drugi, może trzeci. Druga rzecz, może też wpływa na to częstotliwość wydawania? Jeśli tak, to niech będzie. Mimo to znam lepsze zespoły od tego, choć do Kolumbii wrócę, ale tylko po to, aby poszukać innego, lepszego reprezentanta. Gdyż pobieżnie przesłuchany ich album sprzed dwóch lat, czyli El Cosmicismo y el desamparo existencial de la humanidad en el universo Parte II & III, okazał się dla mnie bardziej spójny i nienagrywany na siłę. Także, tyle w temacie zespołu Guerra Total i ich najnowszego albumu. Mogło być o wiele lepiej. Sam nie skuszę się na jedną z 500 sztuk tego albumu.

4/10

Kategorie
Bez kategorii

Slipknot – All Hope is Gone (2008)

Zamaskowani i najeżeni kolcami, przez jednych uwielbiani, przez innych znienawidzeni. Mówię oczywiście o jedynej w swoim rodzaju amerykańskiej grupie Slipknot, która łączy wiele gatunków metalu, tworząc przy tym swój własny i unikatowy styl. Dziś powrócę do płyty, dzięki której miałem okazję ich poznać – All Hope is Gone, wydanej 25 sierpnia 2008 roku przez wytwórnię Roadrunner Records. Sam jestem ciekaw, jakie będą moje wrażenia po prawie dwunastu latach przerwy. Tym bardziej że jeśli śledzicie mojego bloga, to wiecie, że ostatni album tej grupy bardzo przypadł mi do gustu.

Intro .execute. dalej spełnia swoją rolę. Sample Craiga przemieszane z riffami robią hałas, potem słyszymy tekst deklamowany niczym przez głośnik, a na sam koniec wchodzi perkusja zapowiadająca pierwszy utwór. Gematria (The Killing Name), bo o nim mowa, kiedyś doprowadzał mnie do szaleństwa, oczywiście z zachwytu. Do tego jeszcze ta intensywność! Dziś jest to dla mnie po prostu dobra, chwytliwa kompozycja.

Sulfur to dalej liryczny majstersztyk. Tekst dający do myślenia, muzycznie też nadal na najwyższym poziomie. Jeszcze te sample! Craig, ty j****y geniuszu…

Z Psychosocial mam bardzo emocjonalną więź, bo tekst był bardzo prawdziwy w pewnych momentach mojego życia. Poza tym znajdziemy tutaj pełną gamę instrumentów perkusyjnych i różnego rodzaje wokalu, od screamu po czysty. Nic dziwnego, że utwór jest jednym z koncertowych szlagierów tej grupy. Ciekawostka: nie wiem, czy wiedzieliście, ale fragment Psychosocial został wykorzystany w filmie Punisher: Strefa Wojny, który miał swoją premierę kilka miesięcy po wyjściu albumu. Przypadek? Nie sądzę, raczej dobra promocja. Sam film  też nie jest zły, jeśli ktoś jest fanem Punishera, jak ja.

Z Dead Memories jest podobnie, chociażby znowu z powodu przekazu tego utworu, konkretnie fragmentu: ,,You told me to love you and I did./Tied my soul into a knot and got me to submit./So when I got away, I only kept my scars./The other me is gone. / Now I don’t know where I belong… . ’’. Do tego jeszcze konkurs na najlepszy klip tego zespołu do czasu ukazania się najnowszej płyty wygrywał właśnie teledysk do Dead Memories, w którym reżyser P.P. Brown wykonał kawał dobrej roboty.

Co do reszty kompozycji, po upływie tylu lat na uwagę zasługują jeszcze Gehenna, Wherein Lies Continue oraz Snuff. 

Cały album jest pełen chwytliwych utworów. Może dlatego, że był to mój pierwszy kontakt z twórczością tego zespołu, to z tej właśnie płyty pochodzi najwięcej utworów Slipknot, które uwielbiam: Gematria (The Killing Name), Sulfur, Psychosocial, Dead Memories, Gehenna, a kiedyś jeszcze Vendetta i Butcher’s Hook.

Podsumowując, mimo upływu czasu płyta w ogóle się nie zestarzała. Najlepsza jest jednak wtedy, kiedy jej tytuł pokrywa się ze stanem słuchacza. Tak właśnie było w moim przypadku, kiedy słuchałem All Hope Is Gone po raz pierwszy. Obecnie wciąż wracam do tego albumu, choć już nie w całości. Tak więc jeśli ktoś jakimś cudem nie zna Slipknot, śmiało polecam zacząć właśnie od All Hope Is Gone, zwłaszcza kiedy traci się nadzieję na cokolwiek.

Korekta Ewa „Iva” Zwolińska

9/10

Kategorie
Bez kategorii

MAG – MAG (2020)

Z racji iż, wbrew temu co się uważa, nie ograniczam się tylko do zagranicy. Bacznie obserwuję swoje (polskie) podwórko. Dzięki wizycie w zeszłym roku na Brutal Assult, miałem okazję zobaczyć Electric Wizard na żywo, przez co mocno odświeżyłem sobie ich dorobek. Potem jeszcze miałem okazję poznać w pracy gorącego miłośnika sluge i doom metalu, co pozwoliło mi na znaczne poszerzenie moich horyzontów, a przy okazji na sentymentalne podróże do płyt, których kiedyś słuchałem, o nich oczywiście w innej serii. Tak czy inaczej, toruński MAG, ma z tym wiele wspólnego, chociażby, dlatego iż, gra doom metal. 1O kwietnia ukazał się ich debiutancki album zatytułowany po prostu MAG, wydała go Piranha Music, mało znana wytwórnia. Pachnie undergroundem. Lepiej już zachęcić mnie nie mogli. Jakiej jakości będzie to doom? Czy tylko będą się inspirować swoimi muzycznymi idolami? Odpowiem chętnie, lecz aby to zrobić muszę krążek przesłuchać.

Otwierający Kambion, jest bardzo intrygujący. Dlaczego? Krótkie gitarowe inro, połączone z perkusją to ciekawy wstęp. Dodając do tego mocno ekspresyjny wokal, podchodzący pod blackowy i już macie odpowiedź. Po drugie potem następuje gwałtowna zmiana tempa pod bardziej deathowe, mam tu na myśli raczej intensywniejsze partie perkusji. Moment? Czyżbym się przesłyszał? Chyba nie. Pojawił się czysty wokal. Jeszcze do tego dobra gitarowa solówka. Jest lepiej, niż sądziłem. Do tego dobre przejścia. Idealny, ,, magiczny ” wręcz początek. Choć druga solówka jest mocno inspirowana Black Sabbath. Taki szczegół.

Pragnienie, na samym początku jest trochę transowe, lecz pewnie nie bez powodu. Dobrze buduje napięcie, utrzymując tajemniczy klimat. Następnie pojawia się death, czyli intensywność. Co w połączeniu z wokalem znowu daje zamierzony efekt. Perkusista daje tu też większy popis swoich umiejętności. Riffy też są podobne, lecz inne, co akurat moim zdaniem jest ważne. Zespół mnie znowu zaskoczył, dodając, może jako deser, idealnie odtworzone brzmienie gitar z lat 70tych. Do tego potem ten minimalizm partii perkusyjnych. Na samym końcu sam brzmiał bas? Nie jestem pewien, ale jeśli tak to brzmiał genialnie.

Czarci chwost to dalej MAGiczny mrok, lecz jeszcze większa wirtuozeria się wkradła, jeśli chodzi o gitarzystów. Wokal dalej równie ekspresywny. Kolejna dobra solówka, trochę też większej domieszki rytuału można się doszukać w muzyce, która współgra z tekstem o sabacie wiedźm w lesie. Jednym z najmroczniejszych moim zdaniem.

Samotnik z Providance to trochę inny wokal. Bardziej agresywny, czasami bardziej screamujący. Co jest inne. Potem powraca coś, co znam, czysty śpiew i ekspresja. Dominuje średnie tempo, lecz wreszcie też wraca trans, którego było mi trochę brak. Bas. Wyciszenie i znowu bas. Proste, lecz genialne rozwiązanie. Nie mam pojęcia, kto nagrywał tu stample. A jeśli to nie są stample, tylko prawdziwe instrumenty, to tym bardziej szacunek do chłopaków z Torunia, wzrasta jeszcze bardziej. Można bowiem przy tych dźwiękach ,,odpłynąć” do innych wszechświatów własnych myśli, bądź własnego świata. Istne arcydzieło. Idealnie też sprowadza na ziemię ostatnia część, która jest zdecydowanie cięższa. Tak czy inaczej, mimo to moje zdanie się nie zmieniło.

Zamykający płytę Dobieram następną z talii zaklęć, to ewidentnie rzucanie jakiegoś zaklęcia. Przemawia za tym minimalizm instrumentalny, ograniczający się to rytmicznej perkusji, a wokalista wypowiada zaklęcie w jakimś nieznanym mi starożytnym języku. Efekt mistycyzmu jednak został osiągnięty, choć jedynie zaraz po przedostatnim utworze. Czy samodzielnie by zadziałał? Szczerze, wątpię, lecz jako kompozycja zamykająca, Dobieram następną z talii zaklęć, spełnił swoje zadanie.

Co mnie tym bardziej intryguje, nic o MAGu nie wiadomo. Debiut jest wybitny. Inspiracje Electric Wizard i Black Sabbath, które słyszę, nie ograniczają się na odtwarzaniu, lecz na przekuciu ich, w coś własnego. Mrocznego, tajemniczego, teksty też nie należą do banalnych, wręcz przeciwnie. Muzycznie też wszystko jest spójne, choć rutyna jest tu paradoksalnie, przez grupę unikana, co jest dodatkowym atutem MAGa. Do tego okładka autorstwa Adama Bejnarowicza jest równie magiczna co debiut MAGAa. Jeśli lubicie dobry doom, a jednoczenie Black Sabbath czy Electric Wizard, koniecznie sięgnijcie po płytę MAG. Szczerze nie śledzę zbytnio polskiej sceny doomowej, lecz dla mnie MAG, jest jej nadzieją. Poszukiwania ich własnego brzmienia idą moim zdaniem w dobrym kierunku. Nie mogę się doczekać ich występu na żywo, nieważne gdzie. Jeśli maiłbym też wybrać ulubione samodzielne kompozycje to były by to: Kambion, Czarci chwost i Samotnik z Providence. Choć do całego albumu będę wracał nie raz. Warto posłuchać i kupić.

Korekta Paulina Wawrzusiak

10/10

Kategorie
Bez kategorii

Gamma Ray – Heading For Tomorrow (1990)

Z pewnymi zespołami ,jest tak, że, się niby je zna, ale nie za dobrze, bo kojarzy się jedynie po jednej ze znanych osób. W przypadku niemieckiego Gamma Ray wydawał mi się on znajomy, nie przez wzgląd na byłego członka i wokalistę Halloween, bo byłoby to kłamstwem,ale dlatego, że, znam inną osobę, której głos rozpoznam wszędzie. Mam tu nam myśli Ralfa Scheepersa i jego obecny zespół Primal Fear. Dziś rozprawiać będę o debiucie Gamma Ray wydanym 27 lutego 1990 roku. Czy po trzydziestu latach nadal potrafi wprawić w zachwyt lub ewentualną rozpacz? Okazać się to może jedynie po wielokrotnym odsłuchaniu owego krążka.

Tytuł samego intra jest w sumie oczywisty. Po prostu Welcome. Dynamika na Lust for Life była i jest nadal obecna, już, chociażby przez dźwięk gitar i doskonale dopasowaną perkusję jest obecna. Wokal Ralfa jako prowadzący jest bardzo dobry, uzupełniają go też dobre partie chóru. Przejścia wykonane za pomocą gitary akustycznej są rozwiązaniem, na które trudno wpaść. Do tego jeszcze dwie doskonałe solówki gitarowa na koniec. Na Heaven Can Wait jedyne co jest inne to niby brzmienie sprawiające wrażenie, że jeszcze jest keyboard, którego nie ma. No i więcej wokalu wpierającego Falfa. Kolejna dobra solówka gitarowa. Początek Space Eater jest istnie kosmiczny do tego jeszcze ta dość długa partia Rafla. Oprócz tego inne niż dotąd przejście perkusyjne, zmieniające trochę tempo. Nadal robi wrażenie. Oprócz tego bardziej słychać na nim gitarę basową oraz dobrą solówkę gitarową. Kolejne utwory, czyli Money, Hold Your Ground, Free Time są odpowiednio szybkie. Motoryka była i jest zachowana przez to doskonale. Wyjątkiem jest bardzo dobra ballada The Silence. Odpowiednio nastrojowa przed wokal Ralfa oraz dobrą aranżację. Jedyne ,,ale” miałem i nadal mam, do zamykającego płytę tytułowego Heading for Tomorrow. Ponad piętnaście minut. Nic odkrywczego, oprócz zbyt dużą ilością solówek. To był akurat nietrafiony zabieg. Znam lepsze utwory tego typu.

Jeśli chodzi o debiut. Jak na tamte czasy był dobry. Większość utworów z tej płyty była grana przez Gamma Ray, nawet po odejściu z grupy. O tym, że był dobry, świadczyć może fakt, iż, po niecałym roku zespół wypuścił swój drugi album zatytułowany Sigh No More. To już jednak inna historia. Jeśli chodzi o ten album, znowu moje lista ulubionych kompozycji uległa lekkiej zmianie. Są to bowiem teraz Lust for Life, Space Eater, Money oraz The Silence. Wszystkie inne są więcej niż przeciętne. Gdyby nie drobny mankament w postaci tytułowego Heading for Tomorrow, dałbym prawie najwyższą notę. Będąc jednak sprawiedliwym. Biorąc pod uwagę, że albumu pomimo upływu trzydziestu lat, słucha się go jednym tchem, ale jednak mam nieodparte wrażenie, że, został nagrany trochę na siłę. To mu trochę ujmuje w moich uszach.

Korekta Paulina Wawrzusiak

8/10

Kategorie
Bez kategorii

Satyricon – The Shadowthrone (1994)

Po raz kolejny powracam do zespołu, który znowu przypomina mi, czasy szkolne i nie mówię tu tylko o gimnazjum, dla jasności. Tak jest! Znowu norweski Satyricon, z jego drugim studyjnym albumem, zatytułowanym The Shadowthrone, wydanym przez wytwórnię Moonfog Productions, dokładnie 12 września 1994 roku, która to została założona przez członków tej grupy, Tormoda Opedalaoraz Sigurda Wongravena, znanego wtedy i dziś, jako Satyr. Prawdziwe norweskie muzyczne podziemie wydawnicze, które diabelnie szanuję, mające na swoim koncie nie tylko wydawnictwa swojego zespołu. Czemu o tym wspominam? Z prostych powodów. Po pierwsze postanowiłem sobie znowu odświeżyć wcześniejsze dokonania muzyczne, tej jednej, z wielu norweskich legend black metalu, a po drugie do owego powrotu namówiła mnie, ultra fanka Satyricona oraz moja bardzo dobra przyjaciółka. Czy po 26 latach, a w moim przypadku licząc pierwszy kontakt to lat piętnaście, dalej ma w sobie to ,,coś”? Czy dalej mogę ten krążek, uważać za jeden z klasyków norweskiego black metalu? No cóż, tylko wielokrotne odsłuchy mogą mi to ukazać.

Kompozycję Hvite Krists Dod, rozpoczyna dość agresywna, krótka, lecz treściwa deklamacja, bo myślę, że, można ją tak nazwać. To już nadaje odpowiedni ton oraz nastrój. Wokal Satyra mówi jedno, gitary Satyra i Samotha drugie, a perkusja Frosta trzecie, lecz tym samym głosem! To akurat ważne. Do tego ta oszczędność riffów, dająca niedosyt. Potem jednak mamy do czynienia z prawdziwą deklamacją, a keyboard emitujący trąby i inne instrumenty dodatkowo, utrzymuje napięcie. Przemyślanie skomponowane blasty oraz przejściach perkusyjnych autorstwa Frosta, to ukoronowanie tego utworu. Znowu chce mi się śpiewać: ,,Vi brenner guds barn på bålet/ Vi brenner guds hus/ Tidens mørke skal dekke for solen/ Perleporten skal knuses! ’’. Znowu też na 666 procent Hvite Krists Dod wraca na moją playlistę. Tak jak kiedyś, tak i dziś, mam ciarki za każdym razem jak słyszę to arcydzieło. Mistrzostwo i tyle!

In the Mist by the Hills, dobrze kontynuuje, lub jak kto woli, podtrzymuje, wcześniej wyrobione napięcie. Jest trochę bardziej dynamiczne, lecz uważam, że to dobrze, oprócz tego Frost, dalej uprawia swoją perkusyjną magię, bo nie mogę wyjść z transu, w który mnie jego perkusja właśnie wprowadziła od 50 sekundy tego utworu. Gitary, dalej odpowiednio oszczędne. Lecz potem Frost poszedł trochę bardziej w deathową intensywność, a jeśli nie to mocno nią inspirowaną. Choć przejścia przy zmianie tempa, też robią swoje. Tak czy inaczej, ta kompozycja jest, jak i była, doskonałym uzupełnieniem do Hvite Krists Dod, dlatego po nim właśnie na playliście, na długi czas będzie umieszczony.

Woods to Eternity, po prawie dwu i pół minutowej dawce nieokiełznanej, moim zdaniem, fuzji deathu z black metalem, przychodzi do tłumiącej to wszystko solowej, ale też bardziej wirtuozerskiej partii gitary akustycznej, a przynajmniej ja ją tam słyszę. Ten element pozwala na powrót tej tajemniczości, co jeszcze bardziej ułatwiają partie keybordu, emitujące namiastkę symfonicznych instrumentów, co daje ten upragniony mrok. No i na koniec powrót transowej perkusji Frosta, aż headbanging się mi uruchomił na moment.

W Vikingland, oprócz Satyra, głosu użyczają jeszcze inni członkowie zespołu, próbując technik operowych, lub też antycznych sposobów bardów śpiewających sagi, bo jakby nie było tytuł, odnosi się do krainy wikingów. Jeśli chodzi o muzyczny aspekt, nie jest źle. Lecz z racji, iż, jednak wybredny jestem trochę, to pomieszanie trochę elementów, które już znam, daje efekt w postaci, umieszczenia tego utworu w kategorii, ,,dobre tylko przy słuchaniu całej płyty, a nie osobno” . Także tyle w temacie jeśli chodzi o mnie.

Dominions of Satyricon zaczyna się dobrze, wreszcie pojawia się, przynajmniej na moje ucho, nowa partia riffów gitarowych. Popisy Frosta przypominają mi, czemu to jego próbowałem, naśladować kiedy to sam grałem na perkusji. Mistrzowskie zmiany temp, wraz z wreszcie większym natężeniem gitar. Wokal Satyra oczywiście również bardzo dobry. Jak na prawie dziesięciu -minowy utwór, pomimo upływu czasu, potrafi skutecznie przykuwać moją uwagę, za każdym razem, co też łatwe nie jest. Co w sumie sprawia, że zostaje moją nową ulubioną kompozycją z tej płyty, którą dopiero po czasie doceniłem.

https://www.youtube.com/watch?v=fD7OYc-bGus

Przedostatni The King of the Shadowthrone, jak na króla przystało ma, mocne wejście, podczas którego towarzyszy mu istna lawina gitarowych riffów. Mających ponownie wreszcie wirtuozerski potencjał. Po królewsku wykonany wokal przez Satyra też daje odpowiedni efekt końcowy. Sprawiający, że, to drugi utwór, który po czasie zostaje umieszczony na mojej playliście. Zamykający płytę I En Svart Kiste, jest końcowym instrumentalnym pokazem zdolności wszystkich członków grupy. Jednak utrzymuje mrok oraz tajemniczość, a mnie to wystarcza. Zwłaszcza za partie keyboardu odpowiada tu osobiście Satyr.

Co do moich wcześniejszych pytań. Tak po 26 latach, a piętnastu, no nie licząc powrotów do pojedynczych utworów, ta płyta dalej ma w sobie to, co mnie wcześniej w niej urzekło. Sprawiając, że, słuchałem jej naprawdę dość spory czas. Ten mrok, te teksty. Nie wiem, czy to dość odpowiednie stwierdzenie, ale jak na black metal, momentami bardziej wpadające w ucho riffy. Bo rok 1994 był bogaty w black metalowe wydawnictwa, oj i to bardzo. Może do któregoś z nich kiedyś wrócę, aby wyrazić swoją opinię? Kto wie, może tak będzie. Na chwilę obecną, pomimo lekkich niedociągnięć. Jak dla przykładu momenty monotonii oraz zniechęcenia, mam tu na myśli Vikingland. To jako całość, The Shadowthrone , pomimo wiecznego mrozu, dalej majestatycznie stoi, jak kiedyś. Z lekkimi tylko rysami. Okładka też jest urzekająca. Także jeśli jakimś cudem nie znasz tego arcydzieła, to nie zastanawiaj się i zakładaj słuchawki! Warto, pomimo wspomnianej ,,rysy” , udać się przed norweski tron cieni, mozolnie zbudowany przez Satyricona. Chętnie też poznam twoje zdanie przyjaciółko, odnośnie tej płyty, jak i innych fanów Satyricona. Ja swoje wyraziłem.

Korekta Paulina Wawrzusiak

9,5/10

Kategorie
Bez kategorii

Me And That Man – New Man, New Songs, Same Shit, Vol. I (2020)

Adam Darski ,, Nergal ” udowodnił, że oprócz zajmowania się zespołem Behemoth, a także gościnnymi występami u innych zespołów muzycznych, umie też rozkręcić, chociażby dobrze prosperującą już nawet sieć salonów fryzjerskich Barberian Academy&Barber Shop. Sam miałem okazję być w jednym w Warszawie i jak tylko nadarzy się okazja, wracam tam ponownie. Nawiązując jednak, z powrotem do muzyki i Nergala. W 2016 roku wspólnie z Johnem Porterem założył Me and that Man. Zupełnie inna muzyczna bajka. Widać najwidoczniej chciał spróbować czegoś innego. Czemu o tym piszę? Dlatego iż, 27 marca został wydany już drugi album tego zespołu, zatytułowany New Man, New Songs, Same Shit, Vol. I. Jestem bardzo ciekaw. Czym różni się od debiutanckiego krążka Songs of Love and Death, gdyż sam debiut przypadł mi do gustu. W tak zwanym międzyczasie Johny Porter odszedł z Me And That Man. Sam też jestem ciekaw owych powodów, które pewnie nigdy ujawnione nie zostaną. Czy nowy album okaże się lepszy? Odpalam obie płyty, dla porównania i zaczynam również podróż na nieznane mi muzyczne tereny.

Już otwierający Run with the Devil jest dobrym otwarciem płyty. Dlaczego? Krzyk tytułowego diabła, po drugie dynamiczna perkusja, wraz z genialnym saksofonem, już nie wspomnę o boskiej wręcz solówce. Ten saksofon i bardzo dobry wokal są autorstwa pierwszego gościem, czyli Jørgenem Munkeby z Norwegii, znanego z norweskiego Shining, chociażby, przynajmniej mi. Do tego bardzo pomysłowa reżyseria teledysku promującego.

Na Coming Home jest trochę więcej, jak dla mnie partii gitarowych. Perkusja też jeśli chodzi o jej aspekty, to tylko podkreśla zmiany temp, ale sam utwór jest już gorszy. Do tego kolejny gość, czyli kolejny Norweg Sivert Høyem, znany z zespołu Madrugada, ze swoim wokalem, jak dla mnie zaprezentował się do instrumentalnej części źle.

Burning Churches to natomiast znowu majstersztyk. Z prostej przynajmniej dla mnie przyczyny. Całkowicie ten utwór jest dziełem Mathew Josepha McNerneya. Mam tu na myśli oprócz wokalu, też tekst oraz muzyczną aranżację, która jest prosta i ma w sobie ducha debiutanckiego albumu Me And That Man, Songs of Love and Death. Nie wspominając również o animacji promującej. Nawiązującej trochę do norweskich podpaleń kościołów i nie tylko. Na dość długi czas na mojej playliście zagości na 666 procent.

By the River jak dla mnie jest znowu bardziej blusowy, a w pewnych momentach doomowy. Gościnny udział Ihsahna, z zespołu Emparor, to jak dla mnie było coś. Tylko jego mistrzowskie gitarowe solo, którego jest autorem, oprócz wokalu, który zaprezentował, uratowało ten numer.

Jedyny polsko języczny utwór Męstwo, to jedyna okazja, żeby usłyszeć śpiewającego Nergala. Jest on również prosty, choć trzy osobowy męski chór, na który składa się Nataniel Żuliński-Jakubowski, Filip Pęsko oraz Nikodem Walczak oraz wokal wspierający Piotra Gibnera, dodają pewnego uroku tej kompozycji, poza tym sam tekst w pewnym stopniu, znowu nawiązuje do debiutu.

Surrender to diabelsko doskonały miks dwóch gościnnych wokali, Dead Soul oraz Patrycji Goli. Tu też lepiej eksponują się umiejętności Łukasza Kumańskiego jako perkusisty. Do tego jeszcze te wkomponowane solo gitarowe Roba Caggiano. Jeśli zamierzeniem było oddanie iście transowego nowo orleańskiego charakteru, to udało się to na więcej niż piątkę. Serio.

Na siódmym Deep Down South dobrze jest usłyszeć Sasha Boolego, grającego na banjo oraz harmonijce ustnej, to dodało więcej pustynnego ducha. Lecz co z tego pytam się, gdzie pomimo udziału szerszej gamy gości, duetu wokalnego Johanny Sadonis oraz Nicka Andersona (również autora gitarowego solo), Magdaleny Szczypińskiej jako skrzypaczki oraz Michała Łapaja jako pianisty, całość wpada i wypada mi bardzo szybko. Przykro mi.

Man of the Cross, wraca jak dla mnie na odpowiednie tory. Mroczny wokal Jérôme go Reutera, znanego z neofolkowego zespołu Rome, zrobił swoje, tak samo Dawid Lipka jako trębacz. Do tego jeszcze pole do popisu miał Matteo Bassoli, nie tylko jako basista, ale też kontrabasita, a gitary w pewnym momencie swoim brzmieniem, zahaczały o black metalowe rejony, jeśli o mnie chodzi. Kolejne arcydzieło.

You Will Be Mine, jak dla mnie jest dobrą balladą. Za wokal odpowiada tu Matt Heavy, lecz kto jest wokalistą wspierającym? Matteo czy Łukasz,a może obaj. Sam nie jestem pewien, ale tak czy inaczej, wszelkie cechy dobrej ballady zostały spełnione. How Come? to lekki gospel, z wokalem Corneya Taylora oraz dwie dobre gitarowe solówki, Roba Caggiano oraz Breanta Hindsa, sam utwór był mało odkrywczy. Natomiast ostatnia Confession, zaczyna się znowu mrocznie, co mnie akurat cieszy. Wiolonczelistka Weronika Kulpa, dobrze owy mrok utrzymuje, wraz z Niklasem Kvarforthem jako wokalistą. Zaskoczeniem dla mnie, było pojawienie się już ewidentnego akcentu brzmienia black i death metalu, jeśli chodzi o gitary i perkusję, jako podsumowanie owej muzyczno-lirycznej spowiedzi, jako zamknięcia płyty, z przytupem można powiedzieć. Udało się to też znakomicie.

Me and That Man, to nie ten sam zespół, jak za czasów ukazania się debiutanckiego Songs of Love and Death. Czemu? Po pierwsze dwuznacznie brzmiący po polsku tytuł drugiego krążka, jest bardziej urozmaicony. Zarówno instrumentalnie, jak i wokalnie. Do tego Neragal zaprosił do gościnnej współpracy masę ludzi, z Polski i zagranicy. Jedni zrobili to lepiej drudzy gorzej. Dlatego o tym, który utwór będzie tym, do którego będę wracał, decydowało również to. Jest ich trochę, bo otwierający Run with Devil, Burning Churches, Męstwo, Surrender, Man of the Cross, You Will Be Mine i Confession. Ponad połowa. Najsłabszym ogniwem, który nie musiał się pojawić na tej płycie, jest Coming Home oraz Deep Down South. Po drugie, swój debiut twórczy jako autorzy czy współautorzy muzyki i tekstów z zespołu zaliczyli Sasha Boole oraz Łukasz Kumański, co pokazuje zdecydowanie bardziej zespołowy charakter tego albumu, paradoksalnie Nergal wokalnie pojawia się właśnie na utworze o takim charakterze (autorstwa Łukasza Kumańskiego i tekstu Piotra Gibnera), jeszcze tylko Matteo brakuje do kompletu. Sam Nergal natomiast zdecydowanie bardziej się rozwinął jako twórca, mam tu na myśli zwłaszcza muzykę. Ogromna ewolucja od czasów debiutu, który przy tej płycie wypada blado. Serio. Po trzecie, jeśli jakimś cudem, po tej całej epidemii koronawirusa trasa zespołu dojdzie do skutku, to też to może i zapewne będzie nowe doświadczenie. Jestem bowiem ciekaw, jak zachowując kameralność występów, tylu muzyków będzie się w stanie zmieścić na jednej scenie, zwłaszcza jeśli chodzi o wymianę wokalistów. Po czwarte, nowe piosenki, nowy człowiek ( Nergal), no i jednak troszeczkę zbędnego shit-u, ale odrobinę. Mimo tego posłuchać, jak i kupić warto, do tego za tak niską cenę, tym bardziej że, album jednak zdecydowanie lepszy od debiutu, więc nota też lepsza.

Korekta Paulina Wawrzusiak

9/10

Kategorie
Bez kategorii

Thrasher – Burning at the Speed of Light (1985)

Z projektami różnie bywa. Czasami są długotrwałe, a czasami nie. Ten pomimo iż, okazał się jednorazowym przykuł moją uwagę na tyle, że postanowiłem nabyć go w postaci klasycznego CD. Do tego był relatywnie tani bo za niecałe dwadzieścia złotych. Mniejsza, jedyny album projektu Thrasher, założonego przez Andiego ,,Ducka” MacDonalda i Carla Canedyiego, zatytułowany Burning at the Speed of Light, wydany został w 1985 roku przez Combat Records, a w 2007 roku przez nasz polski Metal Mind Productions. Czy po trzydziestu pięciu latach owa płyta jest kamieniem milowym heavy i thrash metalu tamtych czasów lub też zwykłą ciekawostką wydawniczą? No i czy jest warta polecenia? Postaram się odpowiedzieć wam na te wszystkie pytania.

Warto zaznaczyć, iż, w niektórych kompozycjach skład muzyczny ulegał zmianie. Jak chociażby gitara basowa. Otwierający Hot nad Heavy już po samej gitarze pokazuje, iż, mamy do czynienia z rasowym heavy metalem. Wokal Branda Sinsela sprawdza się bardzo dobrze, a solówka pojawiają się, gdzie trzeba. Wokale wspierające, czyli Dickie Peterson, Carl Canedy, Christa Keller i Tim Paterson zrobili również dobrą robotę. Ride the Viper to dalej heavy, jednak mam wrażenie, iż, bas jest momentami bardziej wyeksponowany, do tego gitary brzmią bardziej thrashowo jednak, co najlepsze to jestem pewien, że za gitarowe popisy odpowiada tu Andy ,,Duck” MacDonald. Trzeci natomiast Widowmaker nabiera bardziej speed metalowej stylistyki, perkusja bowiem wraz z gitarami pędzą jak szalone. Choć Brand Sinsel nadąża, czym udowadnia swój muzyczny kunszt i elastyczność. Black Lace nad Leather to jednak z upływem czasu rozczarowanie, gitary niby dobre, perkusja też, ale jakoś brakuje tego czegoś. Jednak na przestrzeni poprzednich kompozycji ta jest po prostu przeciętna. Poza tym dodano dodatkowy bas, Marsa Cowlinga i Neda Meloniego. Przekombinowali po prostu i tyle.

Piąty utwór wraca na odpowiedni poziom, zwłaszcza jeśli chodzi o gitarowe kwestie. Prostota jednak jest najlepsza Andy. Natomiast wejście perkusji było doskonałe, zresztą tak samo jak gitary. Jednak w tych dwóch kompozycjach zmieniono głównego wokalistę. W She Likes It Rough zaśpiewał James Rivera, a w Sliping Away Rick Caudle. Czy to źle? Oj nie, wręcz przeciwnie. W kolejnych następnych też pojawili się nowi. Na tytułowym Burning at the Speed of Light zaśpiewał Dan Beehler, na przedostatnim Bad Boys usłyszymy Rhetta ,,Southter Gentelman” Forrestera a na zamykającym krążek Never Say Die, Kerry Witting wraz z Andym.

Tak czy inaczej, ta płyta to solidny kawałek zarówno heavy, thrashu jak i speed metalu. Burning at the Speed of Light jest wizytówką nowojorskiej sceny metalowej tamtych czasów. Pomimo jednego przeciętniaka w postaci Black Lace nad Leather, wszystkie inne kompozycje są naprawdę świetne. Czy ten krążek okazał się owym kamieniem milowym w rozwoju sceny nowojorskiej w 1985 roku? Raczej nie, ale jak wspomniałem jest ponadczasową wizytówką tamtych lat. Polecam w ciemno wszystkim, sam nie żałując ze, tak właśnie owy krążek zakupiłem. Kupiłbym go jeszcze raz!

Korekta Paulina Wawrzusiak

9/10